Believe In Ghost, Section 1

No i wrzucam pierwszą część. Szczerze.. pisząc je.. mam banana na ustach. Zawsze kochałem horrory, a Ghost zainspirował mnie do napisania właśnie tego opowiadania.
No nic zapraszam do czytania.

- Duchy nie istnieją Paris!- Wykrzyknął Prince krążąc nerwowo po pokoju.- To nie tato! On nie żyje! Pogódź się z tym!

- Nie wrzeszcz na mnie! Jesteś ślepy.. To zdjęcie taty. Podaj mi, chociaż jedna osobę, która ma taki głos i tak wygląda.

- Paris to nie nas ojciec.

- Już o nim zapomniałeś?- Zapytała z wyrzutem.- Jak mogłeś?

- Nie kłóćcie się- szepnęłam nieśmiało.

- Cicho bądź- upomnieli mnie jak jakiegoś małego bachora. Wyobraziłam sobie minę Michaela, patrzącą na mnie jakby to usłyszał.

A ja siedziałam grzecznie na łóżku po turecku patrząc się w zaparowaną szybę. Było lato, więc nie powinien być taki mróż.

- Paris nie mów tak do mnie.. Jestem twoim starszy bratem.

- Nie kochasz już taty.. Po ludzku zapomniałeś.

- Nie zapomniałem i nie zapomnę! Kocham go. I cholernie mi go brakuje-, podczas gdy oni prowadzili zawziętą rozmowę, moja uwagę przykuł ciekawy wzorek na szybie. Powiodłam wzrokiem wzdłuż ściany. To było fascynujące. Z jednej strony przerażające, ale z drugiej magiczne. Patrzyłam na mroźną koronkę pnącą się po ścianie. Setki białych linii przeplatało się i dzieliło robiąc fascynujące wzory.

- Paris..- Szepnęłam dotykając drżącej wargi.- Szyba..- Popatrzyła na nią i wciągnęła powietrze.

Na szybie był napis.

Możecie Przestać?

- Ha! To Tato!

- Jesteś chora!- Warknął i wyszedł trzaskając drzwiami. Paris odwróciła się i rzuciła się obok mnie na łóżko.

- Nienawidzę go!- Krzyknęła w poduszkę.- Dlaczego on nie wierzy w tatę?

- Nie płacz. Może Prince..

- Nie kończ- usiadła obok mnie.- Cholernie tęsknie za tatom.

- Wiem.

- Dlaczego on?! Tak strasznie mi go brak- zaczęła płakać. Przytuliłam ją- Chciałabym... Zobaczyć go, chociaż na chwilę..Czy to aż tyle?- Spojrzała na mnie zapłakana.

- Nie- szepnęłam spuszczając głowę.

- Mój tatuś- podniosła głowę i spojrzała na plakat. Ja też zaczęłam płakać.- Kochany tatuś.. On wiedział jak nam pomóc.. Zapewne teraz wszedłby tu.. I powiedział, że nie mamy płakać. Bo życie jest za krótkie, żeby marnować je na łzy.

- Ale dodałby też, że czasem trzeba popłakać. Czasem to pomaga.

- Tak strasznie chciałabym go zobaczyć!

- Ja też...Też za nim tęsknie- przyłożyłam twarz do jej włosów.

- Dlaczego jego życie musiało skończyć się tak szybko? Dlaczego?

- Bo los nas nienawidzi i daje nam w kość- wyszeptałam.- Los to pieprzony dupek!

- Zgadzam się w stu procentach- mruknęła Paris, siadając po turecku. Spad bluzki wyciągnęła krzyżyk, który dostała od swojego ojca. Przyłożyła go do ust i pocałowała.

- Chodź. Nie będziemy tu siedzieć- mruknęłam wycierając zły z policzków. Pokiwała głową i wstała z łóżka. Skierowałyśmy się w stronę wyjścia, gdy usłyszałyśmy, że coś spada na łóżko. Odwróciłyśmy się, Paris podeszła do łóżka.

- Co to?

Popatrzyła na mnie z uśmiechem.

- To nasze zdjęcie. Z tobą, ze mną, tatusiem, Blanketem, i tym Baranem, który pieprzy się z Sandrą- oświadczyła uśmiechając się pod nosem- To były cudowne czasy... Szczęśliwe.

- Paris chodźmy stąd.

- Tak..Zaraz.. Chwila moment.. Ono wisiało tam!- Palcem wskazała na przeciwną ścianę.

- Może spadło?

- I przeleciało pokój- popatrzyła na mnie jak na idiotkę.

- Wiatr je przeniósł.

- Kate jesteś prawdziwym kujonem i wiesz, ze zdjęcie jest za ciężkie..

- Magia.

- W Magię wierzysz a w duchy nie?

Otworzyłam usta by coś powiedzieć, lecz po chwili je zamknęłam, bo się rozmyśliłam.

- Chodź, zrobiło się tu dziwnie zimno.

- Bo tata tu jest! Słyszysz..

- Nic nie słyszę.

- To bicie serca..

- Zdaje ci się. Proszę Paris chodźmy stąd!- Powiedziałam przerażona.

- Boisz sie?

- tak! Boje. Możemy iść..

- Wielka nieustraszony fanka horrorów się boi.

- Horrory to jedno, a uczestniczenie w nim to całkiem inna sprawa!- Krzyknęłam zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Kate, jeśli to tato, nie skrzywdzi nas.

- Skąd wiesz, ze to on! Nie mamy tej pewności- otwierała usta- I nie chce się przekonać!

- Ale.

- Okej. Zostań sobie tu! Ja spadam. Nie chce być zabawką dla ducha, który znalazł sobie rozrywkę- powiedziałam zirytowana. Nałożyłam na siebie kurtkę- Nie jesteśmy tu bezpieczne.- Dodałam i wyszłam. Zbiegłam po schodach, a po chwili usłyszałam jak Paris zbiega za mną.

- zaczekaj.

- Ale co się dzieje, już nie chcesz bawić się w pogromczynię duchów?

- Przestań mówić z sarkazmem.

- Paris boje się.. Ty się nie boisz? Jakiś duch na nas po ludzku poluje. Nie ma przed nim ucieczki. Ducha nie pokonasz.. Z resztą nie da się walczyć, z czymś, czego nie widzisz. I skoro twój ojciec nawiedza Neverland, co robiłby tu?

- Może się stęsknił.

- Trzymajcie mnie Bogowie..Przypomnij sobie wszystko...Czy by twój ojciec chciał nas skrzywdzić? Nie, on postraszyłby trochę i znikł, a nie cięgle śledził nas!

- To, co robimy?

- Ja idę się przejść. Nie chce być przekąską dla niewidzialnej zmory.

- Idę z tobą.

Wyszłyśmy niezauważone przez Prince'a. Może słyszał naszą kłótnię, ale miał " ważniejsze" sprawy niż nasze przekrzykiwanie się. Tak jak mówiłam wyszłyśmy na dwór, tyle, ze ciekawy był fakt, że na dworze było ciepło jak cholera i ledwo człowiek umiał oddychać, a w pokoju Paris, było z - 10 stopni.

- Za miesiąc będzie rocznica śmierci taty- szepnęła wkładając ręce do kieszeni.

- Minęło 5 lat- mruknęłam- Szybko to zleciało.

 - Zgodzę się. Ale to przez szkołę. Daje nam w kość.

- Ta mam dość mundurków, i z dwa tysiące zasad.

- Kto normalny tego przestrzega.

- Powiedz mi Paris poznałaś kiedykolwiek jakąś całkiem normalną osobę?- Spytałam biorąc łyk soku.

- Ty jesteś tak tyci tyci normalna.

- Dzięki. Za to ty nienormalność masz we krwi.

- Tak wiem. 

Roześmiane szłyśmy przez miasto, gdy nagle przeszłyśmy koło sklepu muzycznego, gdzie był plakat z Michaelem.

- Kate wiem, ze miałyśmy zapomnieć, chociaż na chwilkę, ale... Poszłybyśmy na grób do taty?

- Myślę, ze dobrze nam to zrobi.. I zawsze możemy odkopać ciało twojego taty by upewnić się, czy jest w grobie.

- Ej to jest myśl- odparła z uśmiechem.

***

Zapaliłyśmy znicze, i dałyśmy kwiaty. Nie było łatwo stać nad grobem Michaela. Był dla mnie jak ojciec, wujek i brat. Zawsze mogłam na niego polegać.

Po chwili przeżegnałyśmy się.

- Nawet nie wiesz jak nam ciebie brakuje, tato- mruknęła Paris.- Prince stał się cholernie nieznośny.

 Nie zdziwię się jak zrobi sobie dziecko.

- Paris.

- Kate taka jest prawda.

- Nie chodzi mi o to. Ktoś się nam ciągle przygląda. Jakiś grabarz znasz gościa.

- Gdzie?

- Za nami.- Odwróciła się i popatrzyła chwilę na niego, po czym rzuciła.

- Spadamy.

- Ta.. Zbliża się dwudziesta pierwsza.

- kto normalny chodzi o tej godzinie na cmentarz?- Zapytała, Paris.

- Jak to, kto? My.

- Fakt.

Dokoła zrobiło sie całkiem ciemno i zaczęło grzmieć. Powiem tak, jeśli ktoś ma słabe nerwy.. Nie powinien przychodzić po zmroku, albo w zimnę o późniejszej godzinie na cmentarz. Przechodzisz koło miliona pomników,..Jest całkiem pustko... A jakiś powalony grabarz siedzi ci na ogonie. 

' Czuje się jak w horrorze'.

- Kate gdzie on jest?

Rozejrzałam się dokoła. Byłyśmy całkiem same. Zobaczyłam bramę, i zaskoczył mnie fakt, ze drzwiczki nie są otwarte. Podbiegłam do nich i nacisnęłam na klamkę, po czym je pchnęłam. Nawet się nie ruszyły.

- Co jest?

- Zamknięte- szepnęłam a po plecach przeszedł mi zimny dreszcz.

- Czyli spędzimy noc na cmentarzu.

- Chcesz?

- Nie.. Czekaj zadzwonię do Prince'a- wyciągnęła telefon i wybrała numer chodząc nerwowo.- Nie odbiera.. I cholera.. Padł mi telefon.

- Ja swojego nie wzięłam.

- No, nie..

- Spokojnie, Paris, jest drugie wyjście..

- Nie.. Powiedz, ze żartujesz.. Tamto wyjście prowadzi to pusto stanu... Do tej opuszczonej fabryki.. Będziemy musiały przez nią przejść, by wyjść.

- Wolisz, spędzić noc wśród trupów? I Nagrać nową wersję Thrillera?

- Prowadź- powiedziała głośno przełykając ślinę. Wypuściłam powietrze i rzuciłam:

- Chodźmy.

Nigdy bym nie podejrzewała, że będziemy musiały iść przez ta opuszczoną fabrykę. Ona w dzień sprawia, ze drżę ze strachu, a co dopiero w nocy, w burzy. Naprawdę szukałyśmy guza.

Szłyśmy wzdłuż alejek, droga do tamtego wyjścia była cholernie długa...I zapadł całkowicie mrok. Drżałam ze strachu i niepokoju. Czułam, ze nie jesteśmy same, i to będzie cud, jeśli przeżyjemy. Paris szła cicho. Na pewno obwiniała się, ze wpadła na pomysł pójścia na cmentarz o późnej porze.

- Paris powiedz coś.

- Przepraszam. Prince ma racje. Szukam guza. Taty tu nie ma.. A to zdjęcie.

- Nic nie mów... Chodź.

W końcu znalazłyśmy drzwiczki, były otwarte. Wypuściłam powietrze i wyszłam i zaczekałam na Paris. Otuliła się płaszczem i spuściła głowę. Popatrzyłam na opuszczony budynek. Był okropny, połowa była zburzona...Zerknęłam na Paris, popatrzyła na mnie. Miała w oczach łzy.

Weszłyśmy do środka, rozglądając się dokoła. Było słychać tylko nasze kroki i głośne oddechy, które zamieniały się w kłębki dymu, gdy wypuszczałyśmy powietrze. Wargi drgały mi z zimna i ze strachu, ledwo utrzymywałam się na nogach.

- dziwnie tu- mruknęła Paris.

- Bardzo dziwnie- szepnęłam. Popatrzyłam na pokrywające się szyby szronem. Wtedy poczułam zimny dreszcz. Takie same coś było u Paris w pokoju.

- Słyszałaś?

- Co.

- Płacz dziecka- szepnęła Paris..- I jakby słowa.. mamo.. Gdzie jesteś?

- Paris nie strasz mnie do cholery- syknęłam wchodząc do wąskiego korytarza.

- Jak właściwie została zniszczona ta fabryka?- Zagadnęła Paris.

- To było w 1914.. Podobno był jakiś wybuch, dlatego połowa jest zwalona.

- Był ktoś tu?

- Zginęło 170 osób- powiedziałam podchodząc do okna.- Wtedy powstał ten cmentarz.

- A Forest Low..

- Powstał później... Te dwa cmentarze zostały połączone, tyle, że w tej lepszej " okolicy" zostały pochowane gwiazdy.-Wyjaśniłam.

- Skąd tyle wiesz?

- ja w przeciwieństwie do ciebie odrabiam lekcje na historię- mruknęłam i wystawiłam jej język.

- No wiesz ty, co- dała mi sójkę w bok. Na chwilę na naszych twarzach pojawił się uśmiech, lecz po chwili powróciło przerażenie.

 Weszłyśmy do jakiegoś korytarza, wtedy usłyszałyśmy dziewczęcy głosik i ciche śpiewanie. Rozejrzałam się dokoła, podczas gdy Paris wyprostowała się i stanęła jak wryta.

- kate- poklepała mnie po Ramieniu.

- Co?

Drżącym palcem wskazała przed siebie.

W kacie siedziała jakaś dziewczynka, a słysząc, ze idziemy wstała. Myślałam, ze mam zwidy. Była ona cała przezroczysta. Rozejrzała się i wtedy popatrzyła prosto na nas, uśmiechnęła się i powiedziała:

- Pobawimy się?

Hej wiem, że dziś miała być kolejna Liberian Girl, ale musiałem wrzucić tą. Nie dawała mi spokoju, do tego Angie i Michael zadziałali mi na nerwy, ale jutro znów Liberian, a po jutrze Believe In Ghost. Szczerze jakbym miał oceniać ten rozdział... dałbym trzy.

Przepraszam za błędy.

Pozdrawiam. Mike