Do You Believe In Ghost; Prolog

Hej. Wiem, że wczoraj miała się pojawić nowa z TMBGITW , ale wzieło mnie na napisanie Liberian Girl.
Dzis jak wszyscy wiemy bardzo smutny dzień, dla wszystkich fanów Michaela. I planowałem to już od dawna. Dziś dodam Prolog bo tak jakoś wypadło, ale to opowiadanie będę prowadził w lato zamian za Liberian Girl. Ostatnia część  ( bo tak planuje) pojawi się na poczatku Września, wtedy też zacznę pisac Remember The Time. Natomiast dziś wrzucam to. Szczerze prolog napisałem trzy lata temu, a niedawno go znalazłem. Miałem też kilka notek co do tego. Pozmieniałem co nieco no i jest. Ale powiem od początku nie będzie tu żadnego cofnięcia w czasie, gdyż takie opowiadanie prowadzi jedna z blogerek, którego bloga polubiałem i nie chce by było, że ' zgapiam'. Więc.. fabuła będzie inna i będą całkiem inni bohaterowie( Możecie ich zobaczyc w nagłówku) i w stronie Believe In Ghost. 
No nic zapraszam do czytania. Piosenka do notki.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Szepty, kroki, cienie podążające za tobą? Czy kto kolwiek to zauważa? Nikt nie zwraca na takie coś uwagi, bo niby, po co. Czasem słyszymy jakiś szept tuż przy naszym uchu, ale wmawiamy sobie, że to zwykłe przesłyszenie.. Lecz czy jest tak naprawdę? Duchy.. To stwory do straszenia niegrzecznych dzieci. Umarły to umarły. Koniec kropka.

Takie przypuszczenia miałam do niedawna. Od kiedy zaczęły się dziać te wszystkie rzeczy.. Zaczęło się o wiele wcześniej, ale teraz to wszystko się nasiliło. W 2009 roku zmarł ojciec mojej największej przyjaciółki. Paris Jackson. Zapewne wszyscy słyszeli o śmierci jej ojca. Miałam to szczęście, że mogłam go poznać. Nawet mieszkałam z nimi przez pół roku... Michael Jackson zawsze okazywał się dla mnie wsparciem. Mogłam rozmawiać o nim o wszystkim. Pomimo iż nie byłam jego prawdziwym dzieckiem. Był dla mnie jak ojciec, wujek, brat.. Wiele określeń mogłabym użyć. Dzięki niemu wierzyłam, że w życiu mogę być naprawdę kimś. Niestety po jego śmierci.. Nie dałam rady. Razem z Paris załamałyśmy się... Ona próbowała się nawet zabić... Na szczęście ją odratowali. Niestety... Nie jestem jej całkowicie pomóc. Nie zastąpię jej go... Nic nie pomoże, żeby ta rana się zabliźniła...Nie po stracie takiej osoby, jaką był Michael Jackson.

Co do Paris.. Po tych kilku latach już trochę lepiej z nią. Stara się normalnie żyć i być wsparciem dla Blanketa. Nie jest mi łatwo, ale też staram się być silna. Pokazać, ze na mnie może polegać... I już prawie się nam udało osiągnąć spokój.. Zacząć żyć, gdy zaczął się prawdziwy koszmar. Na każdym kroku ktoś nas obserwuje.. Wręcz wgapia się w nas. Czasem w nocy jak jesteśmy u niej budzą nas kroki, skrzypienie podłogi, powiew wiatru... Naprawdę da się przez to oszaleć. 

Przez te wszystkie zdarzenia nasze nocne wymykanie się do klubów zostało zakończone. Wyobraźcie sobie takie coś:

Wracacie sobie spokojnie do domu, ciemną nocą przez puste ulice. Jest kompletna cisza. Nawet wiatr boi się poruszać liśćmi.. Gdy nagle słyszysz kroki, cichy oddech i głośne bicie serca. Odwracasz głowę i czujesz chłód, wgryzający się w twoje ciało aż do kości,.. Ale nie takie chłód, jaki jest na dworze.. Tylko od człowieka... Wszystko wydaje się całkiem normalne, gdy zauważasz ruch.. Ledwo, co dostrzegalny, ale.. jest cień, podążający za tobą w krok krok. Obserwujący cię, gdy ty smacznie śpisz i nie wiesz, ze on jest obok. Zastanów się.. Czy zdarzyło ci się kiedyś, że coś obudziło cie w nocy.. Jakieś  jakby szarpnięcie... A tak naprawdę nikogo nie było? Poczułaś chłód, który sprawił, że, pomimo iż jesteś otulona ciepłą kołdrą zaczynasz drzeć. Serce bije ci jak szalone... On to wie... Zna twoje myśli... Przed nim nie uciekniesz. Dopadnie cię prędzej czy później... 

Siedziałam z Paris u niej w pokoju. Przeglądałyśmy film, który nagrała wraz z swoim rodzeństwem, zwiedzając ostatnio Neverland.

- Tam jest tak cudownie. Pamiętam jak cudownie się tam mieszkało...

- Tak... To były cudowne czasy..

- Pamiętam jak miałyśmy razem pokój... Jak z tatą graliśmy w Monopoli.. Razem żartowaliśmy- wspominając o ojcu posmutniała. Ja też poczułam się dziwnie.. Pusta.. Tak.. Czegoś mi brakowało. Może wsparcia z jego strony. Kiedyś umiał mnie wesprzeć i rozśmieszyć nawet jak miałam największego doła.- Ciekawe jakby to było, jakby on żył.

- Byłby dumny, że ma takie dzieci.. I byłby zazdrosny o Masona.

- ta.. Pamiętam" Będę wypędzał twoich chłopców oknami i drzwiami jak mi się nie spodobają". Jak myślisz na serio by to zrobił?

- jakby chodziło o jego ukochaną córeczkę... Wiesz miałby rywalizację.. Nie byłby już najważniejszym facetem w twoim życiu- oświadczyłam.- Byłby tobą zachwycony.

- A o tobie, co mam powiedzieć? Miał bzika na twoim punkcie i coś czuje, że jakby miał teraz 19 a ty te swoje szesnaście mielibyście romans.

- My?

- A niby, czemu by nie? Nie podoba ci się?

- Był przystojny..Ale to twój ojciec?

- Przecież nic nie mówię...Zobaczysz spotkasz swojego księcia- powiedziała z uśmiechem.

- Księcia na białym koniu hę?- Mruknęłam spuszczając głowę- Ciekawe, kiedy.. Mój książę- zrobiłam króliczki w powietrzu- Przybędzie.

- No wiesz.. Jak chcesz..

- Nawet się nie waż mnie próbować swatać..

- Niby, czemu?

- Ostatnio źle to sie skończyło?

- Okej Josh to pajac, ale wydawał mi się miły... Tym razem miałam na myśli Prince'a.

- Lepiej nie- Paris, pomimo iż się przyjaźniłyśmy nie wiedziała o mojej fascynacji jej bratem, gdy miałam osiem lat. On miał dziesięć, ale wydawał się dla mnie cholernie męski. O moim uczuciu do Prince'a wiedział tylko Michael... Zabrał tę tajemnicę ze sobą do grobu. Dotrzymał słowa, że nikomu nic nie powie.

- Jak wolisz..

- Cześć dziewczyny, co robicie?- Do środka weszła Pani Katherine. Babcia Paris. Uśmiechnęłyśmy się do niej.

- Pokazuje Kate film, który nagrałyśmy...

- Powinniście się raczej uczyć do szkoły..

- Szkoła nie zając nie ucieknie- mruknęła Paris przewracając oczami- Z resztą koło mnie siedzi prawdziwy kujon-  szturchnęła mnie łokciem.

- hej! Co to miało znaczyć?- Oburzyłam się.

- Wiesz Paris, dobrze się uczyć to nic złego. Na przykład twój tato uwielbiał się uczyć.

- tata i nauka?

- Nom.. Twój ojciec zdawał 89 roku szkołę.. Bo waszym wieku nie mógł. Pokochał naukę, a z książkami siedział cały czas.

- Normalnie jak Kate.

- Książka pozwala mi się oderwać od rzeczywistości- mruknęłam nieśmiało.

- Jakbyś była córką Michaela, to bym powiedziała, że jesteś jak cały ojciec.. Ale w takim przypadku.. Jesteś bardzo do niego podobna.

- Może o czymś nie wiemy..

- Paris- rzuciłam przewracając oczami- Nie podejrzewaj swojego ojca o takie rzeczy.

- No, dobra nic nie mówię. Milczę jak grób... Hymn naszła mnie ochota na obejrzenie Ghost'a od taty.. Co ty na to?- Popatrzyła na mnie.

- Naoglądacie sie tych filmów a potem nie umiecie spać.

- to nie przez filmy- Paris przygryzła wargę. Ona też się obawiała. Dziś pierwszy raz od dawna nie czujemy się obserwowane.

- No, ale mniejsza.. Jedziemy do Janet.. Jedziecie z nami.

- Zostaniemy..

- To będziecie z Princem i Tito- uśmiechnęła się i wyszła- Nie siedźcie za długo przed tym laptopem.

- Dobrze babciu..

- Do widzenia.

- Pa dziewczyny- wyszła z pokoju zostawiając nas same.

- Naprawdę uważasz mnie za kujonkę?

- Eee.. Taką małą. Musisz gdzieś wychodzić. Na przykład.. Pamiętasz, ze nie było imprezy na Walentynki, co nie.. Patrice i reszta urząd walentynki w lokalu jej mamy.

- Po pierwsze nie obchodzę walentynek. Dwa one były 14 lutego. Pomyliły się im daty.

- Oj no weź.. To są spóźnione walentynki, ale będą cudowne.

- Nie wiem.. Nie przepadam za walentynkami...

- Maruda- fuknęłam pod nosem słysząc to.

- Kto był z wami w Neverlandzie?- Zagadnełam wesoło zmieniając temat.

- No my, ciocia Janet i Babcia...Ale czułam tam obecność taty- oświadczyła wesoło- Tęsknie za nim. Nagle się wyprostowałam i przełknęłam głośno ślinę.

- Paris.

Hymn?

- Cofnij i zatrzymaj.. Do 26 minuty.

- Równo?- Pokiwałam głową. Wykonała moje polecenie.- Co jest kate?

Palcem wskazałam na rozmazaną postać.

- kto to jest?

- Nie mam pojęcia.. Nikogo takiego nie widziałam... Nie było tam go prędzej- powiedziała nerwowo.- Co jeśli to?.

- Powiesz duch a walnę cię z poduszki.

- Daj sobie przegadać Kate.. To duch.. Nie ma innego rozwiązania. To go widziałaś ostatnio w kuchni.. Jak w nocy wróciłaś po imprezie- wyczytała odpowiedź z mojej twarzy.

- Nawet, jeśli to skąd możemy mieć pewność, ze to twój tato..

- Kiedyś słyszałam.. źe duchy da sie wyłapać w nocy na filmach, i na zdjęciach.. Ale nie tylko w nocy...I.. Da sie usłyszeć ich głos na dyktafonie, jak puści się nagranie od tyłu.

- Masz dyktafon?

- Prince ma- popatrzyłyśmy się na siebie, po czym zerwałyśmy się na równe nogi.

- Prince daj dyktafon- wparowałyśmy do jego pokoju. Siedział z jakąś laską na łóżku, a gdy nas usłyszał odskoczyli od siebie. Widziałam jak naciąga sweter, który " przypadkowo" się podwinął do góry. Przewróciłam oczami, i oparłam się o framugę drzwi.- Daj dyktafon- powtórzyła Paris.

- Po jaka cholerę?

- Musimy coś sprawdzić.- Poszedł po dyktafon, po czym podał go swojej siostrze.

- I następnym razem się puka.

- Następnym razem podniecajcie się w nocy- Paris wybuchła śmiechem. Dziewczyna Prince'a spaliła buraka, a ten zrobił oburzoną minę- Może jest ściana, ale słychać jęki i westchnienia.

- zawsze jesteś taka rozgadana.

- A co boli cię szczerość? Okej zamknę się.. Po prostu ucisz swoją dziewczynę.. Nie wiem daj jej zatyczkę do ust, .. lub zaklej jej je taśmą.

- Kate ma rację.. To robi u mnie odruchy wymiotne.

- Wy..- Zaczął.

- Wiesz, co Prince.. Nie martw się... Z wiekiem będziesz lepszy.. Jest dla ciebie nadzieja... Może będą z ciebie ludzie- oświadczyła Paris i wymaszerowała z pokoju.

- Sandro zaczekaj- rzucił do swojej laluni.

Wszedł razem z nami do pokoju Paris.

- Po jaką cholerę wam dyktafon..?- Oparł się o ścianę zakładając ręce na klatce piersiowej.

- Zaraz się dowiesz.. Jak sie się puszcza to do tyłu?- Prince jej pokazał. Wtedy puściłyśmy nagranie od 25 minuty. Było słychać śmiechy, szmery.. Gdy usłyszeliśmy dość chrypliwy głos..

- Tęskniłaś..?- Zatrzymałyśmy nagranie. 

- Kto to?- Zaciekawił sie Prince siadając obok.- Normalnie tego nie słuchać.

- Ty nam powiedz, znasz o tę osobę- pokazałam mu na filmie.

- Nikogo takiego tam nie było.

- Paris masz same zdjęcia- pokiwała głową. Wyszukała na komputerze zdjęcie i je przybliżyła w tym samym czasie puszczając nagranie.

- Tęskniłaś córeczko...

Popatrzyliśmy po sobie. Tylko jedna osoba ma taki głos.  I tylko jedna osoba może straszyć w Neverlandzie.

- Tato? To ty?- Spytała Paris patrząc na rozmazaną sylwetkę na zdjęciu.

Przepraszam. za błędy. Dzis niestety smutna data. 

Dziś jak już napisałem powyżej smutny dzień, ale nie oznacza to, że mamy siedzieć pod kocem i płakać. To nic nie da... Michael był i na zawsze będzie przy każdym jego fanie. On czuwa nad nami.. i w ciężkiej chwili chociaż my go nie widzimy po prostu jest. Michael nie chciałbyśmy się załamywali. Każdego z nas bardzo kochał.. i gdy jego fani cierpieli.. on też cierpiał. Może to dziwnie zabrzmi.. bo czasem mam tak, że weżmie mnie  coś i zrobi mi się przykro ( z jego powodu)... ale czuję się tak.. jakby on cały czas żył. Wyobrażam sobie, ze siedzi z ( już dorosłym Princem, i prawie pełnoletnią Paris) oraz Blanketem, grajac w jakaś grę i po prostu dobrze się bawiąc. 

 To że nie nie śpiewa i nie występuje nic nie oznacza. Ważne jest to, ze jest przy nas duchem.

Nie zapominajmy o nim. Bo był cudownym człowiekiem. Jego życie skończyło się za szybko.. niestety...ale w naszych sercach będzie żył na zawsze.

Pozdrawiam. Mike