5. I Love You, Liberian Girl

Przepraszam za taką długa nieobecność co do tego opowiadania, teraz biorę sie za pisanie i nie ma zmiłuj.

Dziś bez wstępu do 5 rozdziału, zapraszam do czytania:

Całą trójką udaliśmy się do kuchni. Rose przez całe śniadanie milczała i patrzyła sie w jeden punkt, współczułam jej jest taka młoda a już walczy o życie, zabawne jest to, że ja w jej wieku zamiast cieszyć się życiem chciałam wskoczyć pod jadący pociąg, gdyby nie mężczyzna siedzący obok, mnie i dzióbiący w talerzu, to by mnie nie było. Zerknęłam ukradkiem na Rose, po jej policzku popłynęła jedna łza, a we mnie od razu zebrał sie smutek. Czułam sie dość niezręcznie, gdyż zawsze było tu wesoło a teraz wszyscy jedli ze spuszczonymi głowami, nawet dzieciaki.

- Tatusiu, kiedy mamusia wraca?- Powiedziała Riley odkładając wiedelec.

- Za moment do niej zadzwonię i się dowiemy dobrze?- Pokiwała głową.- Przepraszam na moment- wstał i odszedł od stołu. Szczerze nie chciałam by wracała, będę musiała zakończyć moją znajomość z Michaelem. Rose odłożyła talerz i mruknęła:

- Dziękuje, ale nie jestem głodna- wstała od stołu i poszła na balkon. Tiff, ukryła twarz w dłoniach, a ja rzuciłam do dzieciaków:

- Jak zjecie to idźcie sie ubrać, To pouczymy sie trochę, co Riley?

- Tak..

- A ja?- Spytał wybrudzony Ben.

- A ty jesteś brudny- wytarłam go chusteczką- Jak będziesz chciał to pouczysz sie z nami.

- Okej.

- Idę pogadać z Rose- wyszeptałam Tiff na ucho. Pokiwała głową, lecz milczała dalej. Podeszłam do drzwi balkonowych wtedy usłyszałam ciche szlochanie. Weszłam na balkon i podeszłam do Rose.

- Hej nie płacz- położyłam jej dłoń na ramieniu, wtedy spojrzała na mnie zapłakanymi oczami- Wszystko się ułoży.

- Nic się nie ułoży!

- Rose.

- Ja umieram Angie! Umieram- dodała, spuszczając głowę.- Jestem taka młoda wiesz, że moim jedynym marzeniem jest iść na bal maturalny, ubrać piękną suknię, i chociaż przez chwilę być zwykłą dziewczyną. Zapomnieć o chorobie- mówiła to a w jej oczach zalśniły kolejne, łzy, ja zagryzłam wargę by się nie rozpłakać.

- Rose jeszcze wiele cudownych chwil przed tobą- chciałam ją podnieść na duchu. Boże ile ja bym dała żeby ona była teraz uśmiechnięta.

- Angie ja mam plany. Chciałam iść na studia, potem znaleźć jakąś super pracę by potem założyć rodzinę- spuściłam głowę. Kiedyś miałam takie same marzenia. Nie spełniły się przez to, co wydarzyło sie w moim życiu.- Ciekawe, jakie to uczucie mieć małe dziecko na rękach i usłyszeć słowo "ma-ma" jak myślisz?- Spojrzała na mnie.

- Na pewno cudowne- no i się stało po moim policzku popłynęła łza.- Rose nie załamuj się. Twoje życie będzie cudowne.

Zerwała sie z miejsca i podeszła do balustrady.

- KŁAMIESZ! Jak moje życie ma być cudowne, skoro za nie długo się skończy?

-...- Milczałam nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Usiadłam na huśtawce ogrodowej. Ukryłam twarz w dłoniach i po prostu rozpłakałam się. To było takie niesprawiedliwe, powinnam to ja umierać a nie ona! Ja nie mam, po co żyć, a ona ma. Jest taka młoda, ja sie już nażyłam się, to ja powinnam być na jej miejscu.

- Angie nie płacz- podeszła do mnie.

- Przepraszam- chusteczką wytarłam mokre policzki.

- Powinnam cie wspierać, a zamiast tego tutaj płaczę- dodałam, zaśmiałam się przez łzy.

- To moja wina.. Hej, nie płaczemy.

- To powinna być moja kwestia- wyszeptałam.

- Normalnie jak z dzieckiem- zachichotała, chociaż udało mi się poprawić jej humor.- Chodź, dzieciaki czekają.

Wstałam i razem z Rose weszliśmy do środka, Michaela nadal nie było. Byłam strasznie zdenerwowana, co jeśli pojechał po Lisę? Boże Angie ogarnij się.

                                                                  ***

Kilka dni później, Lisa z niewiadomych powodów, oznajmiła z nikąd, że Danny postanowił wsiąść dzieci na Hawaje i mam czas dla siebie, a ja, co nie umiałam znaleźć dla siebie miejsca. Michael też się zrobił jakiś dziwny, nie miał czasu a gdy chciałam z nim pogadać zbył mnie. Za to Rose otworzyła się i po jednym dniu byłyśmy sobie bardzo bliskie. Obiecała mi, że postara się Cieszyc z życia, dziś jest u koleżanek, a ja siedziałam sama u siebie w pokoju czekając, na jaki kol wiek cud. Czekałam, na jakie kolwiek słowo Michaela, ale z drugiej strony cieszyłam się, Lisa wreście będzie szczęśliwa z resztą Michael też.

- Angie?- Nagle usłyszałam głos, za którym tęskniłam. Spojrzałam w stronę drzwi i zobaczyłam Michaela- Mogę? - Wskazał na łóżko.

- To twój dom- mruknęłam obojętnym głosem.

- Przepraszam, ze ostatnio zachowywałem się jak dupek.

- Coś jeszcze?- Zapytałam. Podszedł do mnie i rzucił:

- Nie bądź zła.

- Nie mam, o co..

- Angie.

- Tak powinno być od zawsze. Jestem tylko twoim pracownikiem.

- Nie jesteś tylko pracownikiem, tylko...

- tylko?

- przyjaciółką, przepraszam, po prostu jestem załamany - spuścił głowę.

- Michael tak będzie lepiej- mruknęłam i spojrzałam przez okno.

- Tak nie będzie lepiej Angie, po prostu dociera do mnie coś, co nie powinno dotrzeć- odparł.

- Niby, co?

- Angie, gdy poznałem cię jak miałaś 16 lat to..

- Michael?- W pokoju zjawiła się Lisa.

- Tak Lise?

- Chodź, nie chcę siedzieć sama- wyciągnęła w jego kierunku rękę.

- Pogadamy później.- Spojrzał na mnie, ja jednak nie umiałam wytrzymać z nim kontaktu wzrokowego i odwróciłam głowę patrząc na dywan.

Michael westchnął, i ze spuszczoną głową wyszedł. Lisa podeszła do mnie, gdy jej mąż opuścił mój pokój i rzuciła:

- Dobra decyzja, więc jednak potrafisz myśleć- zaśmiała się chytrze i wyszedł.

- Boże, czym ja sobie zasłużyłam na takie traktowanie?- Spytałam się pod nosem, wtedy usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Dzwoniła Annie.

- Halo?- Rzuciłam.

- Nie uwierzysz, kto wrócił do Los Angeles.

- Oświeć mnie- mruknęłam.

- Natalie- wyprostowałam się- Nasza Natalie, wraca, musimy się z nią spotkać.

- No raczej- uśmiechnęłam się sama do siebie, humor trochę polepszył mi się.- A kiedy?

- Jutro.

- Okej, to pa- rozłączyłam się i wstałam, postanowiłam przejść się po Neverlandzie, pogoda była piękna, trzeba to wykorzystać. Wyszłam z pokoju, i miałam takiego nie farta, że wpadłam na jakiegoś chłopaka.

- Hej.

- Przepraszam- rzuciłam.

- Nic się nie stało,

- wpadałam na ciebie- rzuciłam.

- Wiesz nie codziennie, takie ślicznotki na mnie wpadają, więc jestem przeszczęśliwy- uśmiechnął się.- Boże gdzie moje maniery Johny jestem.

- Angie- rzuciłam nieśmiało.

- Johny- z nikąd pojawił się Michael- Angie. Co tu się dzieje?

- Miałem takie szczęście, że ta ślicznotka na mnie wpadła- puścił mi oczko.

- Idę się przejść.

- Mogę iść z tobą?

- Może innym razem cześć- wyminęłam go, schodziłam z schodów, kiedy usłyszałam głos Michaela.

- Angie, musimy porozmawiać.

- Chodzi o Riley?

- Nie.

- W takim razie, nie musze- przyśpieszyłam kroku.

-, O co Lisie, chodziło z tą "podjęłaś dobrą decyzję"?- Zatrzymam się nagle i spojrzałam na niego.

- Nie wiem, o co ci chodzi.

- Angie Lily Margaret Castello!

- Skąd znasz moje pełne imię?- Oburzyłam się- a no tak papiery.

- Wiem, że cos ukrywasz i moja żona wtykała w tym palce. Nie zdziwiłbym się wcale gdyby tak było.

- Nie ufasz jej?

- Ufam, ale wiem, że jest w stanie zrobić wszystko by się kogoś pozbyć. Mów, o co chodzi- rzucił surowo. Pierwszy raz go takiego widziałam.

- Przepraszam Michael, ale nie mogę- wyszłam na zewnątrz. Nie chciałam być kapusiem.

- Dlaczego?

- Michael są rzeczy, o których nie musisz wiedzieć- popatrzyłam na niego- Uwierz, że tak będzie dla ciebie lepiej.

- Nie będzie...

- Będzie.

- Angie do jasnej cholery, o co ci chodzi?- Spytał.

- Za nie długo się dowiesz robię to, dlatego byś był szczęśliwy.

- Będę szczęśliwy, gdy będę wiedział, o co ci chodzi- złapał mój podbródek- Chce wiedzieć.

- Michael ja..- Spuściłam głowę.

- Tak Angie?- Spytał z nadzieją.

- Przepraszam- uciekłam, łzy połyneły po moich policzkach. Miałam wszystkiego dość. Nawet nie zauważyłam, kiedy znalazłam się koło magicznego drzewa Michaela. Usiadłam pod nim, i podkuliłam nogi, i przyciągnęłam je do siebie.

                                                                           ***

- Natalie- rzuciłam się mojej dawnej przyjaciółce w ramiona.

- Angie! Annie, jak ja się stęskniłam- uśmiechnęła się szeroko.

- Nie tylko ty.. Opowiadaj, co słychać w Monte Carlo?

- Oh, dużo tego, będę mieć męża, same rozumiecie.

- więc wrócisz tam?- Spytała Annie.

- Muszę czeka tam na mnie Antonio.

- Oh.. Poznasz nas z nim?- Zapytałam z uśmiechem.

- Się wie... O jacie czy to Michael Jackson!- Odwróciłam się i zobaczyłam Michaela.

- Co tu tu robisz? Do tego bez ochrony? Nie śledziłeś mnie prawda?!- Spuścił głowę.

- Musze z tobą pogadać.

- Nie mamy, o czym, Michael proszę, zaraz będziesz w kawałkach.

- Zrobisz mi coś.

- Nie ja- brodą wskazałam na coraz większą grupę gapiów.

- Kurcze.

- Tak, cholera. Dziewczyny- zawołałam je. Podeszły do nas, oczywiście Natalie mierzyła Michaela wzorkiem od dołu do góry.

- Co jest? Oszalałeś chyba.

- Dla Angie się opłaca.

- Nie zwalaj tego na mnie- mruknęłam zirytowana, był nierozważny, i musiał znów zepsuć mi humor.- Spotkamy się, kiedy indziej, okej.

- Nie, możecie pogadać w Neverlandzie- rzucił Michael- popsułem to spotkanie, więc.

- Spoko.

- Dobra spotkajmy się na łące za centrum, a teraz chodź- chwyciłam go za rękę, i w jednej chwili wybiegliśmy z kawiarni i ile sił w nogach staraliśmy się zgubić tłum, który postanowił za nami pędzić.

- Nigdy więcej nie idę do centrum.

- Możliwe, jeśli nas złapią, to naprawdę nie pójdziesz- mruknęłam, gdy ukryliśmy się, w księgarni.- Co strzeliło ci do głowy i za mną poleźć, co?

- Nie chciałaś ze mną gadać, to jakoś musiałem się dowiedzieć, o co chodzi. Lisa mówi, że nie chodzi o nic ważnego.

- No to znasz odpowiedź.

- Ale wiem, że moja żona jest intrygantką i jest zaborcza, nie chcesz wiedzieć, co zrobiła gdy widziała mnie z Karen- obejrzał się czy nikt nie idzie.

- Co takiego?

- Wyszarpała ją za włosy, wyzywała dużo tego- zaczął wyliczać, - więc..

- Po prostu..- Już zaczynałam, kiedy.

- Tu są!

- Cholera- wybiegliśmy z księgarni, i pobiegliśmy przed siebie. Wybiegliśmy z centrum i pobiegliśmy do jego czarnego Ferrari, wtedy odpalił. Jak się okazało już za nami jechali paparazzi.- Cudownie!

- załóż to- podał mi okulary i maskę.

-, Po co to?

- Chcesz być w gazecie.

- Zapewne już będę, ale niech będzie- założyłam okulary i maskę. Przez chwilę mieliśmy spokój jednak po chwili znów te hieny nas dogoniły. Michael przyśpieszył, a ja zamknęłam oczy. " Boże pozwól mi przeżyć".

- Umrę.. Umrzemy marnie- bełkotałam z zaciśniętymi powiekami.

- Nikt nie umrze do cholery!- Odkrzyknął Michael.

- Umrę... Ja nie chce umierać!

- Angie..

- Nie mogę umrzeć, nigdy nie byłam w Wesołym miasteczku a co dopiero w Disneylandzie. Ja chce do Disneylandu!- Krzyknęłam histerycznie.

- Angie nikt nie umrze- otworzyłam oczy i zorientowałam się, że Michael wjechał w jakąś leśną dróżkę. Jechaliśmy, gdy nagle stanęliśmy.

- Co jest.

- Skończyło się paliwo.

- Nie zatankowałeś?

- Mówiłem sobie, że zatankuje, gdy będę wracał- opadł, tak jak ja bezradnie na oparcie.

- Świetnie utkniemy tu.

- Nie utkniemy dzwonie po Billa- odparł, wyciągnął telefon i rzucił : - Cholera tu nie ma zasięgu.

- No to po nas. Do Neverlandu jest jakieś 6 godzin stąd- mruknęłam .

- Wysiadaj.

- Po co?

- Nie będę do końca życia tutaj siedział, przejdziemy się może ktoś nam pomoże- odparł.

- Świetnie, bo ja nie mam, co robić tylko błąkać się z Michaelem Jacksonem, po lesie!- Warknęłam i wysiadłam.

- to nie moja wina.

- Jak nie twoja wina, jakbyś zatankował to by tego nie było.

- Mogłem zapomnieć.

- A wiesz, co ci powiem, nie było by tego jakbyś za mną nie pojechał- syknęłam i poszłam przed siebie.

- Gdzie idziesz?

- Daleko.

- Jakbyś mi powiedziała, o co chodzi, to bym nie musiał jechać!

- cholera Jackson wiesz, co to znaczy słowo NIE? Bo coś mi się wydaje, że nie- byłam na maxa, wkurzona. Świetnie, będę się błąkać z Jacksonem po lesie, do póki jakiś pijak nas nie rozpozna i nie dowali nam w łeb butelką.

Myślałam, że gorzej być nie może, jednak usłyszałam jak grzmi a po chwili się rozpadało.- Jeszcze ty!- Wykrzyknęłam oburzona patrząc w niebo.

- Hej, chociaż nie ma gradu- rzucił. Spojrzałam na niego wściekle spuścił głowę i wydukał- Już się zamykam.

Po półgodzinie padało jeszcze mocniej, do tego chciałam iść szybciej, bo Jackson mnie wkurzył i się poślizgnęłam i byłam cała w błocie, on też gdyż chciał mi pomóc. Wielkie dzięki bohaterze. Godziny ciągnęły się niemiłosiernie. Do tego dziewczyny.. Cholera, kazaliśmy czekać im przy centrum. No to świetnie.

- Jesteś zła?- Zapytał spokojnie.

- Raczej tak.

- Angie.

- Michael.. Przepraszam- wydukałam. I spuściłam głowę.

- Nie jakbym cie nie śledził, to by tego nie było- zawstydził się.

- Dobra nie kłóćmy się- wyszeptałam.

- Jak myślisz, za ile dojdziemy?

- Za trzy dni. Pogubiliśmy się. Do tego jestem zmęczona- odparłam.

- Chodź, wezmę cię na barana.

- Czego jeszcze? Dam radę iść.

- Jesteś pewna.

- Tak jestem pewna- uśmiechnęłam się słabo.

- To nie ma sensu!- Wykrzyknął, po dwóch godzinach.- Chodzimy w kółku już trzecia godzinę, do tego jest ciemno. I cały czas leje- dodał.

- Michael musimy iść dalej.

- Angie czy to ma sens.

- Nie- rzuciłam.

- Popatrz tam jest jakaś jaskinia, prześpimy się i rano zdecydujemy, co dalej hymn?

- Ta pewnie idźmy do jaskini by niedźwiedź nas zjadł- rzuciłam, zakładając ręce na piersiach, znów zrobiłam się złośliwa, ale to wszystko przez zmęczenie.

- To wymyśl  coś lepszego- mruknął.

Patrzyłam na niego w ciszy i rzuciłam:

- Dobra niech ci będzie, ale nie chce być zjedzona przez niedźwiedzia.

- Będę cię bronił chodź.

Złapałam go za rękę i podążyliśmy w kierunku danej jaskini. Michael zajrzał go środka, a gdy okazało się, że nie ma tam " żadnego niedźwiedzia, który by nas zjadł" ani nic w tym stylu, zawołał mnie do środka, 

- Zimno mi- odparłam przyciągając do siebie nogi.

- Czekaj zaraz rozpalę.

- Umiesz?

- Byłem kiedyś harcerzem!- Pochwalił się, zaśmiałam się. Jak się okazało naprawę potrafił rozpalić. Przy małej pomocy, zapałek.- Widzisz dałem rade.

- Tak a zapałki ci tylko troszkę pomogły.

- No właśnie.

Zachichotaliśmy i popatrzyliśmy w ogień.

- Jak myślisz będą nasz szukać- pierwsza nawiązałam z nim kontakt wzrokowy. Spojrzał na mnie i rzucił:

- Mam nadzieję, że tak.

- Przeżyjemy prawda?

- Tak.. Tego jestem pewien.

- Pomyśleć, że nie było by nas teraz tutaj gdyby nie paparazzi.

- Cieszę się, że tu jesteśmy, bo chociaż znów mogę zobaczyć twój piękny uśmiech. I mogę z tobą pogadać.

Uśmiechnęłam się nieśmiało i rzuciłam:

- Mimo wszystko też cieszę się, że to tak się skończyło- położyłam głowę na jego ramieniu- Mam nadzieję, że jutro wszystko wróci do normy.

- Ja też Angie.. Ja też.

No i jest kolejna. Następna część za tydzień. Do zobaczenia :)