13 I Love You, Liberian Girl

Hej miałem tą część już napisaną więc postanowiłem wrzucić, ją. Mam nadzieję, że nie będzie dużo błędów. Kolejna, albo pojawi się w sobotę, lub 12.05. Jeszcze dam znać. No dobrze zapraszam do czytania.

Ukochana piosenka Magdy :)

Poczułam okropny ból, przeszywający moje ciało od nóg, po kręgosłup. Byłam sparaliżowana, nie mogłam wykonać, żadnego ruchu. Nie czułam niczego jednak nie zemdlałam słyszałam jeden wielki szum, który zgrał się w hałas. Niewyraźne przekrzykiwanie ludzi. Nie wiem ile czasu minęło, gdy wszystko zniknęło. Hałasy, ból, zapadła ciemność.

Otworzyłam oczy i widziałam jasne światło, oraz ludzi, idących nade mną. Skrzywiłam się, czując okropny ból głowy, był tak mocny, że przez chwilę myślałam, że głowa mi eksploduje.

- Gdzie.. Gdzie jestem- wyszeptałam, z trudnem. Miałam na ustach maskę, pomagającą mi oddychać.

- Jest pani w szpitalu, wpadła pani pod samochód- rzucił jakiś lekarz. - Czy jest ktoś, kogo możemy poinformować? Z trudem szepnęłam moje ukochane imię

- Michael....

***

Jeździłem bez celu po mieście. Słowa Angie bardzo mnie zabolały. Skoro mnie kocha jak mogła wykrzyczeć mi, że mnie nienawidzi? Zjechałem na pobocze, wyciągnąłem portfel i wyjąłem jedno z jej zdjęć. Było zrobione dwa miesiące temu.

Czy umiałbym o niej zapomnieć? Chce wyjechać? Może przerwa dobrze nam zrobi? Może to zauroczenie? Jest tyle lat ode mnie młodsza, Opadłem na siedzenie, po czym głośno westchnąłem. Nie dam rady o niej zapomnieć, po raz drugi. Raz dałem jej odejść. Schowałem zdjęcie do portfela, po czym odpaliłem i ruszyłem w kierunku hotelu. Błagam niech wszystko się uda. Spojrzałem na zegar 22:30. Nieźle Liz mnie zabije, ale będzie wymyślać, co mogliśmy by robić. Bo byśmy robili, gdyby nie telefon Rose. Zaparkowałem samochód w podziemnym parkingu, po czym udałem się do hotelu, skierowałem się do windy, po czym wjechałem na trzecie piętro. Nie zdziwię się, jeśli wywali mnie na zbity pysk, podszedłem do drzwi, gdy nagle poczułem, że mam jakąś blokadę.

Zaraz, po co mam do niej iść, przecież pieprzy dzień, w którym mnie poznała. Jak jej zależy to sama przyjdzie, a jeśli nie to będę znał odpowiedź czy mnie kocha czy nie.

Była pierwsza w nocy, nie umiałem zasnąć. Ciągle czułem dotyk Angie, smak tych słodkich ust.. Boże, zlituj się, choć raz nade mną. Jakby Angie na mnie zależało, to dawno by do mnie przyszła. Chociaż może nie wie, że wróciłem. Zapytam się jutro Liz, może Angie wróciła na przyjęcie? A może siedziała zapłakana w fotelu z mojego powodu? A może..

' Mogłeś iść zobaczyć, co z nią, a nie unieść się dumą i snuć teraz domysły"

Usłyszałem walenie do drzwi, więc wstałem i skierowałem się w tamtą stronę. Kto o pierwszej nocy się do mnie dobija. Otworzyłem drzwi i zobaczyłem na maxa wkurzoną Rose. Wyminęła mnie i weszła do środka, po czym stanęła za mną. Zamknąłem drzwi i spojrzałem na nią zaskoczony, założyła ręce na klatce piersiowej i piorunowała mnie wzrokiem.

- Gdzie Angie?- Zapytała chłodno. Wzruszyłem ramionami.

- Nie wiem, ostatni raz jak ją widziałem była w pokoju.

- zabawne, bo recepcjonistka, powiedziała, ze ona oddała klucz, chwilę po tym jak wyszedłeś, i do tej pory nie wróciła.

- Co?

- Ostatni raz sie pytam gdzie ona jest. Okej szefem mojej mamy jesteś, ale Angie to moja przyjaciółka, jeśli przez ciebie coś jej się stało... Nie ręczę za siebie.

- Niby, czemu miałoby się jej coś stać z mojego powodu?- Zapytałem wchodząc, do sypialni.

- Dlatego, ze ona cię kocha idioto!- Kocha mnie. Czyli nie kłamała. Poczułem ulgę, która od razu zmieniła się w niepokój.

- Boże.

- Coś ty zrobił.

- Pokłóciliśmy się.

- To ona przyjeżdża tyle mil do ciebie.

- Rose, wytłumacz mi jedną rzecz.

- Jaką nie kumaty facecie?

- Skoro mnie kocha, to, dlaczego nie chce ze mną być?

- Wyobraź sobie, że jest na odwrót. Ona ma męża, i dzieci. Kochacie się... Chciałbyś spieprzyć czyjeś małżeństwo?- Zapytała poirytowana- Doprawdy myślałam, że jesteś bardziej kumaty.

- Trzeba jej szukać.

- Doprawdy, ubiera się, bo zaraz cię wywalę na ten dwór w piżamie- warknęła, po czym podeszła do okna.

- Świetnie wszystko jest moją winą- syknąłem.

- Michael, Angie pomaga mi przejść ten ciężki okres mego życia. Może przeżyję. Teraz wiem, ze życie jest piękne. Dzięki niej.. Nie chce jej stracić- powiedziała załamanym głosem, a po jej policzkach pociekły łzy.

- Ja też.

- Jeśli jej coś się stanie zabije się.

- Nie mów tak, ja to zrobię...

Szybko się ubrałem. W czarne dżinsy, adidasy, oraz czarną kluzę z kapturem, by nikt mnie nie poznał.

- Chodź- wyszliśmy na korytarz wpadając na Elizabeth.

- Gdzie Angie.

- Nie wiem... Zaginęła- odparłem.

- Jak to, przecież miałeś z nią być.

- No wiem, ale..

- Mike my ci o tym nie wspominaliśmy, ale gdy ciebie ostatnio nie było... Angie.. Ona próbowała się zabić- rzuciła niepewnie Rose. Wstrzymałem oddech.

- Musimy sie rozdzielić, przeszukać każdy zakamarek.

- Nie znamy Berlina.

- No wiem, ale nie zostawię jej. Liz razem z Tiff oddzwońcie szpitale, Mac niech próbuje się do niej dodzwonić, a ja i Rose idziemy jej szukać.

- A ja?- Na korytarzu pojawił się Wayne.

- Pojeździj po mieście może ją spotkasz, my przeszukamy park i inne typu rzeczy.

- Okej

***

Szukaliśmy już Angie 7 godzinę. Nigdzie jej nie było. Ani w mieście, ani w parku, a w szpitalach też nie.. Nikogo nie znaleziono. Usiadłem na ławce w parku, po czym schowałem twarz w dłoniach.

- Mike, co jest- rose dotknęła moje ramienia.

- To moja wina.

- Nie prawda.

-, Po co przeczysz, sama mówiłaś, że to moja wina- rzuciłem.

- Ale teraz wiem, ze się myliłam. Ty naprawdę ją kochasz.

-  Gdy odnajdziemy Angie wszystko jej wytłumaczę, i wniosę sprawę o rozwód. Nie pozwolę jej odejść.

- Mam nadzieję, że sie jej też oświadczysz, chce być na waszym ślubie- zaśmiałem się.- Albo chciałabym być matką chrzestną.

- Jeśli kiedyś będzie taka możliwość, to mi pasuje.

- Chodźmy stąd ludzie cię rozpoznają..

Wstałem i razem z Rose skierowaliśmy się w stronę samochodu, gdy się zatrzymałem. Jak mogłem o tym prędzej nie pomyśleć?

- Mike, co jest?

- Ludzie.

- No zaraz cię rozpoznają.

- No właśnie, pokażę im zdjęcie Angie może ją rozpoznają- odparłem, a Rose popatrzyła na mnie jak na świra.

- Ta a jutro w każdej gazecie będzie nagłówek " Michael Jackson pytał ludzi, czy nie widzieli niejakiej Angie. Czy to kolejna kochanka Jacksona?

- Trudno- wyciągnąłem portfel i podałem jej jedno zdjęcie.

- Masz jej dwa zdjęcia  w portfelu?- Zapytała z uśmiechem.

- Nie uśmiechaj się głupio tylko do roboty..

****

Nie. Nie przykro mi? Skądś kojarzę tą twarz? Nie, nie widziałem/ nie widziałam jej wczoraj. Takie odpowiedzi padały z ust prawie każdego przechodnia. Byłem załamany minął prawie cały dzień, od kiedy ostatni raz widziałem Angie. Co jeśli już nigdy jej nie zobaczę?

Nie chciałem dać tego po sobie poznać, ale bałem się coraz bardziej. Traciłem nadzieję, z minuty na minutę. Iskierka nadziei gasła, oddaliłem się trochę od Rose, i popatrzyłem w niebo.

" Boże czy będzie mi jeszcze dane ją spotkać? Będę mógł usłyszeć ten głos, śmiech. Widzieć te oczy, uśmiech...

Czy będę mógł kiedyś wziąć ją w ramiona pocałować i powiedzieć, "kocham cię i nigdy mnie nie opuszczaj. Jesteś tylko moja. Na wieki' Dam mi tą szansę. Proszę"

Zobaczyłem starszą panią z pieskiem. Nie wiem, co mnie podkusiło, ale coś kazało mi do niej podejść. Wiedziałem, że jeśli znów usłyszę.

" Nie przykro mi." Załamię się. Nie podniosę się, jednak wolałem zaryzykować.

- Przepraszam Panią- starsza kobieta spojrzała na mnie i chyba mnie nie rozpoznała, bo patrzyła na mnie z przestrachem.

- Stało się coś?

- Czy widziała Pani tę dziewczynę?- Zapytałem drżącym głosem, podając jej zdjęcie.

- tak wczoraj.

Boże dzięki ci.

- Gdzie?

- Karetka ją zabierała, z pod jednego z hoteli. Podobno jakiś pijany kretyn ją przejechał.,

" Matko Boska. Okej tego to się nie spodziewałem"

- dziękuje Pani. Dziękuje.

- To twoja dziewczyna.

- Na razie nie, ale chciałbym by nią była.

- To dam ci radę. Powiedz wszystko otwarcie, niczego nie ukrywaj. Powiedz to, co leży ci na serduszku, a i nie zapominaj o róży.

Zaśmiałem się, po czym rzuciłam.

- Wie Pani, spod jakiego hotelu.. Gdzie był ten wypadek?

- Karetka przyjechała po nią, wczoraj o 20: 20, i to było hotelu... " Adlon".

- dziękuje, dziękuje. Do widzenia.

- Do widzenia- krzyknęła z uśmiechem.

- Idziemy- złapałem Rose za rękę.

- Dokąd?

- Podobno, wczoraj koło naszego hotelu, jakiś pijany kierowca potrącił Angie- zakryła dłonią usta.- Przeszukamy szpitale.

- Ale Liz i mama.

- Angie nie wzięła ze sobą dokumentów, ona nigdy ich lubi brać ze sobą, a potem tak się dzieje, czekaj- wyjąłem telefon. Włączyłem go, i wyszukiwałem, numeru do Liz, gdy doszła wiadomość, że mam jedno nieodebrane połączenie. Zamarłem słysząc głos Angie.

-- Michael naprawdę nie chciałam tego powiedzieć, jestem idiotką, świnią, debilką.. Kocham cię wariacie. Jesteś dla mnie cenniejszy niż całe moje życie. Nie zapominaj. Proszę nie znienadzidź mnie. Proszę....- Mówiąc to szlochała, chciała coś dodać, lecz wtedy usłyszałem jakieś piski, po czym jakiś trzask i połączenie zostało przerwane. Do oczu napłynęły mi łzy. Rose widząc, w jakim jestem stanie wzięła mi telefon i wybrała numer do Liz. Powiedziała jej o wszystkim i o tym, ze jedziemy do szpitali, pokazać zdjęcie, czy może nigdzie nie widziano, Angie. Po czym oddała mi telefon i spytała spokojnym głosem.

- dasz radę prowadzić.

- dam.

***

- Cholera jasna to już 6 szpital!

- Mike nie denerwuj się.

- Jak mam sie do cholery nie denerwować...

- Przepraszam- odwróciliśmy się i zobaczyliśmy jakaś pielęgniarkę.

- Ta pani była tutaj, ale została przeniesiona, mieliśmy zamało miejsc.

- Co z nią.

- Nie wiem, oto adres- podała nam kartkę z adresem i wróciła do szpitala.

- jedziemy- wsiedliśmy do samochodu. Starałem się udawać, ze wszystko było w porządku, ale to była brednia. Co chwila naciskałem pedał gazu by przyśpieszyć.

- Michael zaraz nas wsadzą za kraty, albo spowodujesz wypadek...- Nie reagowałem, patrzyłem na drogę- Mówię do ciebie, ona potrzebuję cię przy sobie nie za kratkami lub w trumnie- zwolniłem.- Wszystko sie ułoży.

Nie odpowiedziałem. Przestałem wierzyć w te bajeczki, dopiero, gdy sie okaże, że Angie nic nie grozi, to przyznam jej rację.

Dojechaliśmy do szpitala, zaparkowałem samochód, po czym z Rose podbiegliśmy do rejestracji.

- Dzień dobry.

- Czy została tutaj przywieziona ta dziewczyna- podałem jej zdjęcie Angie.

- Tak..

- Muszę sie z nią zobaczyć.

- Pan Michael.

- tak.

- Mówiła o panu- uśmiech wpełzł na moje usta.

- Co z nią.

- Lekarze ciągle badają, proszę za mną..

- Mogę iść do niej,

- No dobrze, ale zawołam lekarza..

- sala nr 28- pokiwałem głową.

Gdy znaleźliśmy tą salę popatrzyłem przez szybę. Miała zamknięte oczy, a na ustach miała maskę tlenową.

- Idź do niej, zadzwonię do mamy i je uspokoję- pokiwałem głową, po czym weszłam do środka. Usiadłem obok niej na krzesełku i wziąłem jej dłoń, po czym ją delikatnie pocałowałem.

- Już dobrze.. Jestem przy tobie.. Nic ci nie grozi- pogłaskałem kciukiem jej dłoń. Angie pomrugała oczami, po czym odwróciła głowę i na mnie spojrzała. Chciała ściągnąć maskę, lecz jej nie pozwoliłem- Musisz ją mieć.

- Jesteś.

- Jestem.

- Myślałam, ze mnie nienawidzisz.

- Nie jest tak łatwo się mnie pozbyć- zaśmiałem się. Angie uśmiechnęła się krzywo.

- Nie mam zamiaru.

- Kocham cię ty wredna..

- wredna...

- myszko- Angie zarumieniła się.

- Mój miś.

- Tylko twój...

- Nie do końca- odwróciła głową, lecz widziałem łzę, która spływała po jej policzku.

- Już nie długo.

- Co?

- Teraz mam kilka spraw, ale po powrocie, wnoszę pozew o rozwód.

- Ale co z Riley i Benem?

- Jakoś im to wytłumaczę... Nadal chcesz wyjechać?

- Nom.. Tam jest moja kuzynka, do tego Natalie przedstawi nam swojego faceta.

- Ale będziesz się odzywać.

- No raczej, a co myślałeś- zaśmiała się. Lecz nagle pobladała.

- Angie myszko, co się dzieje..

Zrobiła się strasznie blada, a uścisk jej dłoni znikł. 

- Angie..

Jej klata nie unosiła, się, a jej usta zrobiły się sine. Nie czekałem dłużej, zerwałem się z miejsca i wybiegłem na korytarz.

- O szukałem pana- rzucił lekarz.,

- Panie doktorze, ona nie oddycha.

- Co- wszedł do sali, przyłożył dwa palce do jej szyi.

- Cholera..

- Co jej jest?

- Proszę wyjdź- zostałem wyproszony na korytarz, podbiegłą do mnie Rose.

- co jest?

- Ona.. Ona nie oddycha.. 

- Co?

- Rozmawialiśmy, gdy nagle pobladła i przestala oddychać..- Przestałem mówić, bo zobaczyłem lekarza, podbiegłem do niego- Co z nią.

- Doszło do krwotoku wewnętrznego, musimy ją operować.

- Ale przeżyje.

- Panie Jackson, każda operacja wiąże się z ryzykiem. Nie mogę obiecać, że wszystko będzie dobrze..To będzie skomplikowana operacja.. Przepraszam musze iść.

Z sali wywieźli Angie podbiegłem do niej, po czym wyszeptałem.

- Czekam tu na ciebie. Masz żyć! Kocham cię Angie- pocałowałem ją w usta, po czym pielęgniarki ją zabrały.

****

Nie wiem ile trwała operacja, ale zaczęło mi odwalać. Wszyscy czekaliśmy na wieści o stanie zdrowia Angie. W końcu zobaczyłem lekarza, zerwałem się i do niego podbiegłem. Najgorsze było to, że jego twarz nie wyrażała, żadnych uczuć.

- Co z nią?

Lekarz popatrzył na mnie, po czym odparł...

Ciąg dalszy nastąpi...

"Jeżeli ktoś nie kocha cię tak jakbyś tego chciał, nie oznacza to, że nie kocha cię on z całego serca i ponad siły"

Szczerze jakbym miał ją oceniać dałbnym 2/10.

Jest fatalna, do tego dziwna, jest pełno błędów, ale nienajlepiej się dziś czuje. 

Zdrowie a raczej jego brak znów daje o sobie znać.

No dobra nie znaudzam i pozdrawiam. Mike