9. I Love, Liberian Girl

Powiem szczerze ta notke napisałem już czwartek, no równo o północy skończyłęm i miałem ją gotową i korciło mnie by wrzucić ją na bloga, ale wtedy bym musiał pisac kolejną a teraz się za to biorę. Z resztą nie ważne. Co do zachowania Lisy, to powiem tak z jedej strony to nie było miłe. Jak może niektórzy wiedzą, w wywiadzie z Diane Sawayer,. było pytanie typu :
D:" Czy chcesz adoptować dzieci"
M:" Oh z całego serca pragnę adoptować dzieci. Myślę, że to jest co co zawsze chciałem zrobić. Gdyby tak dzieci wszystkich ras. Dzieci arabskie.Żydowskie dzieci. Ciemnoskóre dzieci, wszystkich ras".
D: Ale zamierzasz adoptować dzieci Lisy?
M: "Słucham?"
D: Czy chciałbyś je adoptować?
M: " Oh kocham jej dzieci, są rozkoszne."
D: " Ale czy adoptujesz? Nie?"
M: " Oczywiście"
L: " Ale jeśli posiadaja biologicznego ojca...i on jest... jest ich...
M" Myślę, će one mnie bardzo kochają. A Ja kocham je."
L:" Kochają"
M: " Dobrze się bawimy".
L:" Ale nigdy przedtem nie słyszałam, osobiście... by ktoś adoptował czyjeś dzieci, które są w bliskich kontaktach z własnym ojcem"

Nie wiem co Michael poczuł, ale napewno go to zabolało. Widać, było że się kochaja, ale Lisa doskonale wiedziała, że Michael pragnie mieć własne. Do tego bardzo zaskoczyło mnie, ze powiedziałą, że nie jest gotowa a po rozwodzie z Michaelem, ma aż dwójkę nowych. Z Michaelem Lookwodem. Powiem tak nie będę jechał po Lisie, miała prawo mu odmówić, to ich prywatne życie, ale ja podziwiam i szanuje Debbie za to co zrobiła dla Michaela. Spełniła jego największe marzenie. Tego nie robi się dla byle jakiej osoby, i coś czuje, że Debbie kochała się w Michaelu i nie chodziło jej tylko żeby dać mu dzieci, ale po prostu straciła dla niego głowę. Wręcz mogę powiedzieć ile dziewcząt w tamtych i nadal dzisiejszych czasach dla niego nie straciło? No dobra chodzi mi o to, że w Liberian Girl chciałem przytoczyć właśnie ten moment, to pomoże w pewnym stopniu Michaelowi i Angie. Koniec gadania i idę do pisania.
Zapraszam do czytania:

Wstęp do 9:

Z Michaelem utrzymywałam jedynie kontakty służbowe. Czasem porozmawialiśmy, ale nie było tego, co było przedtem i mogę się przyznać, że cholernie mi go brakuje. Ale jest plus Michael przestał się kłócić z Lisą, za to mała Riley zaczyna mścić się na Lisie, że nie pozwala mówić do Michaela tato, a przecież każdy widzi jak Ben i Riley go kochają. Nie trzeba być geniuszem, żeby się tego domyśleć. Idę teraz do siebie. Mi też dała spokój.. Na jak długo? Czas pokaże, zapewne do czasu, kiedy będę trzymać się jak najdalej Michaela. No trudno.

9 Rozdział:

Nie mam z nim, jakiego kolwiek kontaktu. Jeszcze do niedawna, chociaż go widywałam,  Był obecnie w Niemczech na trasie. I Neverland był bez niego taki.. Taki pusty. Nie miał swojego Piotrusia. Od Wayna słyszałam, że z nim źle, czy aby on też tak źle przechodził, to nasze " rozstanie" tak wiem, źle dobrane słowo. Ja też nie radziłam sobie z smutkiem, przez ty, ze nie miałam go blisko. Nie spałam, nie jadałam. Nie chciałam, Tiff wystraszyła się moim stanem jednak ja musiałam ją trochę uspokoić. Nie mogła się mną zamartwiać. Miała Rose.

Siedziałam zamknięta w bibliotece, czytając książkę pt " Mały książę" od Antoine de Saint-Exupery. Miałam dziś chwile spokoju, gdyż Lisa zabrała małą do fryzjera, i pojechała tam razem z swoja przyjaciółką i córką od niej, więc Riley po dłuższej chwili się zgodziła. Ben natomiast siedział bawiąc sie z swoja nową nianią " Betty" Miła dziewczyna. Dobrze się jej patrzy z oczy, ale wracając, co dzieje się teraz. Śledziłam wzrokiem każde słowo, i każdy werset, wciągając się w niezwykłą historię, Małego księcia. Już wiedziałam, dlaczego Michael kocha ta książkę. No właśnie Michael. Podniosłam głowę i rozejrzałam się po pomieszczeniu. Czułam tu jego obecność. Jakby tu był, siedział obok i się uśmiechał, pokazując mi jedną linijkę, uśmiechając się przy tym niczym prawdziwy anioł. Wciągnęłam powietrze i przymknęłam powieki, było czuć jego perfumy. " Musiał tu być".

Czuła niezwykle zmysłowy oraz słodki zapach. Uśmiech sam wpełzł mi na twarz. Och ile bym dała, żeby się teraz do niego przytulić. A może pójdę na górę i...

" ANI MI SIĘ WAŻ!"- Krzyknął głos rozsądku" Wreście się nie kłóci z swoja ukochaną. Chcesz to znowu popsuć?"

To sprawiło, że chęć pójścia do Michaela zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Z reszta dopiero po chwili dotarło do mnie, że zastałabym pusty pokój a co to da? Tylko zwiększy moja rozpacz. Potrząsnęłam głową i wróciłam do czytania. Przeniosłam wzrok na drobnym drukiem zapisane strony, a kiedy doszłam do końca, zauważyłam, że róg następnej jest zagnieciony. Czyżby Michael też czytał tą książkę i nie zdążył dokończyć?  Musiał to zrobić przed wczoraj. Po wczoraj popołudniu wyjechał. Nagle usłyszałam jego chichot i odwróciłam głowę, lecz nikogo nie było. Byłam tylko ja głośno oddychająca, oraz pusta biblioteka wypełniona sprawdzimy dziełami literatury.

" Okej to było dziwne"- pomyślałam.

" Nie myśl o nim to przejdzie"- mruknął podświadomość. Wróciłam do czytania i po raz kolejny usłyszałam ten pieprzony przeklęty chichot i cichy głosik.

" Oh Angie, Angie skoro tak tęsknisz, dlaczego nie pójdziesz na górę?"

- Angie spokojnie to tylko podświadomość Plata ci figle- uspokajałam się na głos.

- Hej- usłyszałam za sobą.

Krzyknęłam przerażona, lecz kiedy zobaczyłam uśmiechniętą ( no teraz zdziwioną twarz Rose) oodetchnełam z ulgą.

- Wszystko w porządku?

- Jak najlepszym.. A po co tu przyszłaś? No w sensie..

- Przepraszam, że przeszkadzam ci w czytaniu.. Nie rozumiem, co jest w tym fajnego... Mniejsza. Michael za 5 dni urodziny i z wszystkimi postanowiliśmy oprócz prezentów nagrać film, na którym składamy mu życzenia. W końcu jest tak daleko. Sam- odparła uśmiechnięta. Boże za 5 dni będą jego urodziny. Jak mogłam zapomnieć?

- Kto o tym wiedział.

- Ty, ja, moja mama, Wayne, Bill, Riley, Ben, Betty, Kate, Elizabeth, Mac'- wymieniła siadajac obok.

- A Lisa?

- Ona nie będzie, jest złośliwa, małpa jedna, dziś rano, gdy przez przypadek na nią wpadłam to krzyknęła " Uważaj jak chodzisz dziewucho" Boże, jaka ona jest zazdrosna. Michael musiał ja dawno przelecieć, bo jest do niezniesienia.

- O boże- zakryłam usta ręką. Przecież, od kiedy tu byłam ani razu nie słyszałam nic.

" Może nie chcieli cię obudzić"

- Co?

- Nic?.. Okej a co mam powiedzieć?- Zapytałam.

- Złóż mu życzenia.- Mruknęła i włączyła kamerę- Już.

Pomachałam do kamery i szeroko się uśmiechnęłam.

- Hej wiem, że teraz jesteś w Niemczech, z daleka od nas. Nawet nie wiesz jak tęsknimy. Ba umieramy z tęsknoty- zaśmiałam się się- Ale chodzi, o co innego. Dziś są twoje rodzinki. Najlepszego kochany. Czego twoje małe serduszko sobie zażyczy, szczęścia, miłości i gromadki, ale takiej dużej wiesz, o co chodzi, dzieci. 13 Dasz radę sam tak mówiłeś... No, co by tu jeszcze powiedzieć. Nudno tu bez ciebie. Wracaj do nas, ale uśmiechnięty i wypoczęty. Całuje. - Wysłałam mu całusa i zaśmiałam się do kamery.

- O to chodziło. Ciekawe, co robi. Neverland jest bez niego taki pusty.

- Nie ma swojego Piotrusia- mruknęłam podpierając sie o rękę.

- Brakuje mi go- usiadła obok mnie.- On mnie rozumiał.

- Wiem, o co ci chodzi.

- Dlaczego sie tak odcięłaś?

- Co wcale się nie odcięłam- mruknęłam.

- Angie nie jestem idiotką widziałam jak się unikacie. No raczej ty go, więc, w czym rzecz?

- Gdy byłam blisko niego myślałam, ze mogę wszystko. Cudownie sie dogadywaliśmy, ale przez to kłócił się z Lisą. Nie chciałam, żeby przeze mnie sie kłócili, więc odsunęłam się w cień.

- Ta małpa tylko potrafi manipulować innymi.

- Chyba tak.. Dobra dawaj teraz ty sie nagrywasz- mruknęłam kradnąc jej kamerę.

- Hej tu ja Rose. Emm Angie ukradła mi kamerę i czuje się onieśmielona, Angie, co mam powiedzieć?

- Cokolwiek- zaśmiałam się.- Michael widzisz onieśmielasz ja nieładnie- dodałam.

- Cicho... Najlepszego Michael. Udanego koncertu, szczęścia, miłości, udanego dnia. Jakieś miłej niespodzianki, i wszystkiego, co sobie zażyczysz. Pa- pomachała do kamery i tak jak ja przedtem wysłała buziaka.

- Cięcie- krzyknęłam chichocząc, po czym odwróciłam kamerę w swoją stronę: Wayne pilnuj go i dopilnuj żeby był uśmiechnięty. Bo inaczej ucierpi. Pa Wayne, Pa Piotrusiu. Tęsknie

- daj- wyrwała mi kamerę- wyszłam jak idiotka. Dobra lecę do innych.- Mruknęła i wybiegła z biblioteki, po której rozniósł sie mój szczery śmiech.

Ciekawe, co robi? Ciekawe czy myśli o mnie? Nie na pewno nie..

****

Siedzieliśmy przy kolacji. Ja koło Riley i Rose, natomiast Lisa, na przeciw mnie, wraz z Tiff oraz Benem. Ona siedziała na przeciw mnie, przez co nawet nie chciałam podnosić głowy. Kto wie, może tylko czekała byśmy zostały same a wtedy ukręci mi łeb.

- Angie źle się czujesz, co tak nagle zamilkłaś?- Zapytała Tiff.

- Eee nie mam nic do mówienia.

- Powiedziałam coś nie tak?

- Nie oczywiście, że nie- uśmiechnęłam się i spojrzałam na Lisę,- Tylko nie jestem głodna, i przejdę się dobrze?- Wzięłam swój talerz i odsunęłam krzesło od stołu, po czym wstałam i skierowałam się w stronę kuchni. Odłożyłam talerz i oparłam się o blat. Nie wiem ile wytrzymam z Lisą pod jednym dachem. Może gdybyśmy zaczęły inaczej naszą znajomość, ale nie ja to mam pecha. Niby się nie odzywała, lecz wiedziałam, że mnie nienawidzi. Wyszłam na zewnątrz i skierowałam się w stronę jeziora. Po czym usiadłam na brzegu i głośno westchnęłam.

- Nawet nie wiesz jak mi ciebie brakuje Piotrusiu- mruknęłam przyciągając do siebie nogi.- Neverland bez ciebie nie istnieje. Teraz to wiem na sto procent. Proszę wracaj jak najszybciej.- Po moim policzku popłynęła łza- Nie chciałam kończyć znajomości, ale nie chciałam żebyś kłócił sie z Lisą. Chciałam dla ciebie dobrze. Bo co mogłam innego zrobić. Nie mogłam cię skrzywdzić. Moje uczucia do ciebie mi na to nie pozwalają. Kocham cię Mike- dodałam spuszczając głowę. Mówiłam to po cichu, ale zapewne jakby ktoś mnie usłyszał pomyślałby sobie, że jestem idiotką.

Dlaczego jest takie uczucie jak tęsknota? Niby, po co ona ma być? Sprawia ludziom tylko ogromny ból. To jest taki bolesny czas. W szczególności, jeśli tęsknisz za facetem, który jest tysiące mil od domu, do tego ma żonę i dzieci a ty jesteś tylko pracownikiem. Lub przyjaciółką? Nie mogę się dużej oszukiwać, od miesiąca moje zerkanie na Michaela zamieniło się na wgapianie. Wręcz pożeranie wzrokiem. Był zabawny, lecz także stanowczy. Przyciągał a z drugiej strony irytował. Rozczulał i denerwował. Budził we mnie tyle sprzecznych uczuć. Tak nie powinno być.  Nie powinno. Przynajmniej nie miał budzić uczuć we mnie. Usłyszałam dzwonek telefonu, ostrożnie wyciągnęłam go z kieszeni i zerknęłam na wyświetlacz. Dzwoniła Annie.

- Angie żyjesz?

- Niestety..

- Angie, co się stało?

- Oprócz tego, że wciąż stoję w tym samym miejscu. I nic tak naprawdę nie osiągnęłam. A faceci, na których zawsze trafiałam okazywali się idiotami., Jeden wyczyścił moje konto w banku, drugiemu chodziło tylko o seks, a trzeci był ze mną, dlatego, że założył się z kumplami.- Odparłam patrząc w dal- Moje istnienie nigdy nie miało większego znaczenia.

- Angie ty bredzisz.

- Bredzeniem nazywasz popatrzenie praw dzidzie prosto w oczy?

- Angie mam do ciebie przyjechać?

- Nie, odezwę się, kiedy indziej- mruknęłam i skończyłam połączenie. Nie miałam ochoty z nikim gadać.

Odłożyłam telefon i wsłuchiwałam się w wiatr. Przez to, że nie było go obok. Dostawałam do głowy. Ciągle go widziałam. Słyszałam jego śmiech.  Po chwili otworzyłam usta i zaczęłam nucić, dobrze znany mi tekst. Kiedyś napisany, lecz nigdy niedokończony……..:

Czy możesz mnie poczuć,

Kiedy o Tobie myślę?

Z każdym oddechem, który biorę,

Każdą minutę

Nie ma znaczenia co robię

Mój świat jest pustym miejscem

Tak jakbym przechadzała się pustynią od tysiąca dni

Nie wiem czy to fatamorgana,ale zawsze widzę Twoją twarz, kochanie

Bardzo za Tobą tęsknię - nic nie poradzę, jestem zakochana

Dzień bez Ciebie jest jak rok bez deszczu

Potrzebuję Ciebie przy moim boku, nie wiem jak przeżyję

Dzień bez Ciebie jest jak rok bez deszczu

Gwiazdy płoną

Słyszę Twój głos w moich myślach

Nie słyszysz jak Cię wołam

Moje serce jest stęsknione

Tak jak wysychający ocean za wilgocią

Złap mnie, upadam

Tak jakby ziemia zapadała mi się pod stopami, (Nie ocalisz mnie?)

Zacznie się monsun kiedy wrócisz do mnie,

oh, kochanie

Bardzo za Tobą tęsknię - nic nie poradzę, jestem zakochana

Dzień bez Ciebie jest jak rok bez deszczu

Potrzebuję Cię przy moim boku, nie wiem jak przeżyję

Dzień bez Ciebie jest jak rok bez deszczu

Więc niech ta susza się już skończy

I może ta pustynia znowu zakwitnie

Cieszę się, że mnie znalazłeś, trzymasz się mnie

Kochanie kochanie kochanie

Jest to świat cudów z Tobą w moim życiu

Więc szybko kochanie nie trać więcej czasu

Potrzebuję Cię tutaj, nie potrafię tego wyjaśnić

Ale dzień bez Ciebie

Jest jak rok bez deszczu

Bardzo za Tobą tęsknię - nic nie poradzę, jestem zakochana

Dzień bez Ciebie jest jak rok bez deszczu

Potrzebuję Cię przy moim boku, nie wiem jak przeżyję

Dzień bez Ciebie jest jak rok bez deszczu

Teraz zdałam sobie sprawę, że piosenkę, którą niegdyś śpiewałam Michaelowi, z myślą, że tęsknie o tacie wcale nie była o nim. Była o Michaelu i o tęsknocie, jaką miałam, gdy go zostawiłam. Może gdybym wtedy inaczej postąpiła było by teraz prościej. Może mogłabym widzieć te oczy każdego ranka, kiedy bym się obudziła, i uśmiech, na którego widok każdej kobiecie miękną nogi.

Lecz teraz tak nie może być. Nie mogę snuć planów, które nigdy nie będą miały miejsca. Nigdy nie będzie tylko mój…, chociaż moje serce już jest jego.

                                                                                    ****

Kolejny dzień tortur. Każdego dnia jest coraz gorzej. Każdej nocy, umiem przepłakać tonę łez. Bez niego nic nie miało sensu. Czułam się nie tylko fizycznie gorzej, lecz psychicznie. Moja wyobraźnia plotła mi figle, i za każdym razem, kiedy byłam gdzieś gdzie było on, widziałam go. Jakby stał tu żywy, pomimo iż jest daleko od swojej krainy. Daleko ode mnie. Wstałam i podeszłam do lustra, wyglądałam jak upiór, sine usta, blada skóra, oraz cienie pod oczami. Najgorsze były jednak oczy, które straciły blask.

„ Roześmiane oczy”- powtarzał tato, w dzieciństwie.

Teraz tego nie miały. Bo jak można być szczęśliwym, bez drugiej osoby, która zajmuje całe twoje myśli?

Czułam się jakby niewidzialne dłonie zaciskały się na mojej szyi, przez co nie mogłam oddychać. Byłam jak w płapce. Złapałam się w sidła i nikt nie zdąży mi z pomocą. Czy miłość nie powinna być pięknym uczuciem? Tak wszyscy mówią.. Więc dlaczego musimy cierpieć? Wolałam umrzeć, niż siedzieć tu samotnie. Wszystko straciło sens. Wszystko.

Zerknęłam na zegar, który wskazywał 2 w nocy.

Głośno westchnęłam.

Moje jedyną nadzieją, na ocalenie z nudów była Riley. Mała dziewczynka, która nawet największego marudę umiała zmienić na radosną osobę. Lisa postanowiła odebrać mi jedyną możliwość rozerwania się. Wyjechała do swojej matki, zabierając Riley oraz Bena ze sobą. Z reszta, kto by chciał mieszkać ze mną pod jednym dachem? Przygryzłam wargę i ściągnęłam z wieszaka czarny jedwabny szlafrok, po czym się nim otuliłam. Zostawił go. Przymknęłam na chwilę oczy by poczuć zmysłowość oraz słodkość męskiej wody. Przez moment nawet mogłabym przypuszczać, że to Michael otula mnie swoimi ramionami. Otworzyłam oczy i zamarłam w bezruchu. Stał za mną z tym swoim delikatnym uśmiechem patrząc na mnie z błyskiem w oczu.

„ Angie to tylko wyobrażnia" On jest daleko. Nie ma go tu”- przypomniałam sobie nerwowo w myślach. Jednak wyglądał jak żywy. Jego długie loczki, opadające teraz idealnie na ramiona jakby dopiero, co zostały ułożone przez fryzjera, oczy świecące prawdziwym blaskiem, pomimo ciemnego odcieniu. Już wiedziałam, co je rozjaśniało. To te iskierki, wyglądało to jak gwiazdy rozjaśniające nocne niebo. Nieziemski uśmiech błąkający się na tych idealnie wyrysowanych ustach. Wyglądał fantastycznie, lecz zimny dreszcz przeszył moje ciało.

Michael widząc moja obawę przygryzł dolną wargę i podniósł rękę, po czym położył ją na moim ramieniu. 

_ Odejdź- poleciłam ledwo powstrzymując się od łez. On jednak nie zniknął, a ziemia nie rozstąpiła się i go nie wzięła do środka. To było nie możliwe.

" Wszystko jest możliwe"- zabrzmiał mi w głowie cichy szept. Podniosłam rękę, która cała drżała ze strachu i przyłożyłam do ramienia. Jednak pod palcami nic... Była nicość. Szczerze się rozczarowałam.

" czegoś się spodziewała?"

****

Pomrugałam powiekami a Michael stojący za mną znikł. Byłam sama w łazience otulona jego szlafrokiem. Musiałam się ogarnąć. Nie mogłam w kółko o nim Myślec, bo trafię do szpitala psychiatrycznego, na oddział zamknięty. Muszę się go pozbyć z moich myśli.

***

Podeszłam do poręczy, i drżącą jeszcze ręką ją złapałam, po czy powoli postawiłam nogę na jednym schodzie, potem zaś drugą. Odmawiały mi posłuszeństwa i bałam się, że zaraz tu się wywrócę. Tak wiec stawiając małe kroczki, drżącymi nogami schodziłam po schodach w dół, natomiast dłonią zjeżdżając po poręczy. Neverland stał się moim horrorem. Ludzie naprawdę, nie wiem czy to tęsknota sprawiała, że mam omamy, czy gorączka, lub jeszcze, co innego. Ale dało się usłyszeć echo śmiechów małych dzieci bawiących sie wraz z ich Piotrusiem. W końcu doszłam do salonu, który obudził we mnie przerażenie. Meble rzucające przeróżne cienie, jeden większy drugi mniejszy, wiatr za oknem, oraz deszcz bijący o szybę. Rozejrzałam się dokoła czy aby na pewno jestem tu sama. Na myśl, że coś tu jest zrobiła mi się gęsia skórka, a włosy stanęły dęba. Rozglądając się uważnie weszłam do kuchni, która wcale nie była lepsza, teraz od pozostałych pomieszczeń. Pierwszy raz chciałam być jak najdalej tej cudownej ( teraz pełnej mroku) krainy. Bez Piotrusia nie jest wesołym miejscem,

Tylko  pełnym tajemnic i mroku...

Otworzyłam szafkę i szukałam leków, na sen niestety szturchnęłam jedna z szklanek, która spadła a uderzając o ziemię rozbiła się na drobne kawałeczki. Nie umiałam zrobić z tym nic. Patrzyłam na to jakby w zwolnionym tempie.

Oświeciło sie światło a do kuchni wkroczyła przestraszona Tiff. Lecz widząc mnie trochę się uspokoiła.

- Angie wszystko w porządku?

- Ja nie chciałam- wydukałam opierając się o blat.

- Nic się nie stało, dobrze sie czujesz.. Wyglądasz jakbyś.. Jakbyś..Umierała.

- Umieram o tutaj- ręką wskazałam na serce.

- Boże siadaj- mruknęła- Zaraz to posprzątam- usiadłam na krześle wtedy ona do mnie podeszła i dotknęła mojego czoła- Dziewczyno ty masz gorączkę. Parzysz.

- On tu był..

- Kto?

- Michael- do oczu napłynęły mi łzy.

- Angie wydawało ci się, po co tu przyszłaś?

- Żeby się czegoś napić..

- Proszę- nalała trochę wody do szklanki i mi ją podała. Wypiłam ja za jednym razem- Lepiej?

- tak już lepiej.

- Masz- podała mi jakąś tabletkę- powinnaś po niej zasnąć i gorączka powinna się zmniejszyć- powiedziała z troską.,

- Dziękuje- wstałam i powoli skierowałam sie stronę mojego pokoju.

 ***

4 dzień bez Michaela...

Ubrałam czarny podkoszulek, ciemne dżinsy, oraz białe trampki na niskiej koturnie. Moje długie włosy rozpuściłam luźno i zrobiłam sobie delikatny makijaż. Wyglądałam całkiem nieźle, pomimo iż codziennie śnią mi się koszmary. Znów wracał strach bez Dannym najgorszej jednak było, że Michaela nie ma przy mnie.

Nie miałam, co robić, bo Lisa nadal nie wracała, więc postanowiłam pomóc Tiff, oraz Molly w ich obowiązkach i przy okazji zapoznać trochę Betty  z Neverlandem.

                        *****

Kiedy otworzyłam szafę Michaela ( gdyż miałam tam dać jego wyparne ubrania) zobaczyłam jego czerwoną koszulę, na co Mimowolnie się uśmiechnęłam. To była jego ukochana koszulka. To w niej mnie powitał. Odłożyłam ubrania, i wyciągnęłam czerwoną koszulę, po czym przyłożyłam do nosa, i wciągnęłam cudowny zapach perfum Black Orchid' Toma Forda. Z wrażenia zakręciło mi sie w głowie, przez co musiałam potrzymać się szafki. Odsunęłam koszulę i usiadłam na skraju małżeńskiego łoża.

Lisa miała farta mając takiego męża. Był niezwykły. Nie wiem, co mnie skusiło, ale rzuciłam się na łóżko, i wyciągnęłam telefon, po czym wybrałam numer do Michaela. " Raz się żyje"

Jeden sygnał, drugi, trzeci..

- Janet dasz mi do cholery wsiąść ten pieprzony prysznic.

Zaśmiałam się sie cicho i wyszeptałam:

- Janet owszem, lecz ja nie..

W słuchawce słyszałam jego cichy oddech, kiedy wreście szepnął:

- Angie?

- Taaa.

- Ty żyjesz.

- a co myślałeś, że zdechłam? Spokojnie jeszcze się nie przekręciłam- zaśmiałam się.- Umieram z nudów.

- A nie z tęsknoty za mną.

- Czy ty przypadkiem nie miałeś wziąć prysznica?

- Poczeka odpowiadaj..

- a więc.. Uważam.. Mike?...Jesteś tam...Coś strasznie przerywa...Nie słyszę cię.

- Angie znam ten numer z kartka gniecionego papieru robię go codziennie rozmawiając z moją rodzicielką.

- Spróbować mogłam.

Michael zaśmiał się i wyszeptał:

- Mogłaś. Co u Ben'a i Riley?

- Nie dzwonią do ciebie?- Zapytałam zaskoczona.

- Od dwóch dni nie, ostatnio nieźle się pokłóciłem z Lisą.

- Oh..

- A co u ciebie kwiatuszku?

- NUDYYYY zaraz kwiatuszku?

- Nom.

- Nie pozwalasz sobie za dużo?

- Ja nie, tęsknie za tobą.

- Rose za tobą też.

- Angie ja sie pytam czy ty tęsknisz?

- Macie ładną pogodę- zmieniłam ten temat.

- Angie..

- Nie macie wiatrów?- Michael głośno się roześmiał i mruknął:

- Mamy, bo przerywają rozmowy. Odpowiadaj.

- No może trochę...

- Brakuje mi ciebie. Czyli wszystko wraca do normy?

- Ale co?- Usiadłam po turecku.

- Nadal się przyjaźnimy?>

- Michael będzie lepiej, jeśli nie.. Nie wiem, po co dzwoniłam. Zapomnij.

- Dlaczego mi to robisz?

- Dla twojego dobra. Żebyś był szczęśliwy- krzyknęłam i się rozłączyłam. Ja już sie sama nie rozumiałam. Pragnęłam go, a odtrącałam go.

Położyłam sie na łóżku i zaczęłam myśleć.

Skoro miał wsiąść prysznic to znaczy, że był w samym ręczniku. O boże.

" Nawet, jeśli to, co?"

" Nawet o tym nie myśl"- upomniałam się, lecz było za późno. Policzki zaczęły mnie szczypać, przez to, ze się zawstydziłam.

Nawet nie myśl, jakby to było wplątać rękę w jego delikatne loczki, jak jego zwinne palce przesuwają po twojej nagiej skórze, kiedy jego usta, pieszczą twoja szyję, kiedy wypowiada twoje imię.. Kiedy jego oddech staje się szybszy.

- Boże!- Zerwałam sie na równe nogi- Koniec! Nigdy więcej tak nie myśl.

Ale gdyby był tutaj mogłabyś wplątać palce w jego miękkie loczki przyciągając go do siebie za nie. I wpić sie w te ciepłe wargi. Jęknęłam z rozpaczy. Nie mogłam tak myśleć. Nie mogłam.

                                                                            ***

Znów słyszałam kroki. W progu stanął Danny chytrze się uśmiechając. Ja czułam się jakbym umierała każdym razem, kiedy tu przychodził.

- Nie rób tego.

- Ciśś nic nie mów.

- Proszę. Danny- poprosiłam wciskając się w ścianę.

- Powinnaś się nauczyć, że twoje " proszę" nic mi nie robią- uśmiechnął się szatańsko- No chodź..

- Nie..Nie... NIE!

Obudziłam sie z krzykiem i rozejrzałam się po pokoju. Drżącą ręką dotknęłam spoconego czoła, wciąż ciężko oddychając. Wszystko mnie bolało. Nie chciałam już dłużej tego widzieć, tego pamiętać. Nie ma przy mnie Michaela, który mi nie pomoże.  Wstałam, po czym usiadłam na podłodze opierając się o łóżko, sięgnęłam do mojej torebki i wyciągnęłam leki na sen. Wysypałam na dłoń kilka tabletek. Podniosłam rękę, po czym przyłożyłam do ust i......

Ciąg dalszy nastąpi...

Hej co u was słychać? Bo u mnie niezbyt wesoło. Wszystko się pieprzy, chociaż jest światełko w tunelu. Pogodziłem się z ważną dla mnie osobą. Potrzbuje trochę czasu, ale chociaż jej co nieco wyjaśniłem. Notka dzisiejsza jest trochę dziwna, no ale cóż.
Przepraszam za błędy jest ich dziś bardzo dużo, za co przepraszam,do tego przepraszam też za  ilość zdjęć i tego typu rzeczy. Dzięki Madziu za pomoc w napisaniu tej notki. a teraz kiedy chcielibyście kolejną notkę? W wtorek, czy w sobotę?

Pozdrawiam~ Michael